St.Martin

Zoals we inmiddels al gewend zijn staan we met het licht op , rond zes uur. voor zo’n lange tocht is het fijner als de dinghy op het voordek ligt, dus hijsen we die uit het water en sjorren deze goed vast. Om acht uur lichtten we het anker en gaan we op weg, meer dan 440 zeemijlen richting het noorden. Sint maarten ligt op een koers van ongeveer 30 graden. Dit halen we in het begin wel, later draait de wind naar het noorden en moeten we ook iets noordelijker koersen, en dus minder oostelijk, we gaan dus niet bij St maarten uitkomen maar zullen nog een slag moeten maken. Omdat de accu’s alleen met de zonnepanelen geladen kunnen worden, gaan we overdag met de hand sturen om dan de accu’s zo vol mogelijk te krijgen zodat we s'nachts de autopilot aan kunnen doen. We draaien s’nachts dezelfde shifts als de eerste nachtelijke tocht, alleen worden het nu vier nachten. De eerste avond gaan we “bijliggen” om te eten, en Caspar de kans te geven ons wat in te halen. De Erwtensoep smaakte heerlijk.  Soms wordt er overdag gevist, al heel snel vangen we een Mahi Mahi.

Hij wordt aan boord gehaald en verschiet van kleur als hij dood gaat, normaliter is ie mooi groen en geel, maar als hij dood is verdwijnt de kleur. Paul snijdt er vakkundig wat filets vanaf die een half uurtje later al in de pan liggen te pruttelen. Binnen het uur nadat de vis gevangen werd zitten we lekker te eten. Verder zien we veel water en mooie zonsondergangen. De derde dag kookt Lilian een complete maaltijd met rijst, groenten en gehaktballetjes, het smaakte heerlijk. We zijn inmiddels zo ver naar het westen gewaaid , dat we overstag moeten en bijna de hele nacht naar het oosten moeten varen om bij St Maarten te komen. Een klein beetje frustrerend want je komt geen meter dichter bij je doel. We hebben een App op mijn telefoon die heel netjes de mijlen bijhoudt tot het eindpunt.

Elke 100 mijl wordt met gejuich begroet. En als je geslapen hebt is het eerste wat je doet gaan kijken hoeveel we opgeschoten zijn. We hadden gehoopt gemiddeld vijf knopen te kunnen varen, dat is 120 mijl per dag, maar dat gaat niet lukken ons dag-gemiddelde ligt rond de 100 mijlen, plus dat we teveel westeljik uitkomen, dat samen zorgt ervoor dat deze tocht ook wat langer gaat duren als in eerste instantie gepland.

 Elke Ochtend is er een lekkere Nespresso voor iedereen. De laatste nacht zien we voor het eerst weer Land: de lichtschijnselen van Saba, St Barth en Nevis. Nu gaat het opschieten, de laatste loodjes! Als we Saba voorbijvaren , komt de zon precies achter het eiland op, wat een prachtig plaatje oplevert.

We komen echt dicht bij: nog maar 22 mijl, normaliter zo’n vier uur varen. Maar de wind begint weer te draaien, de koers gaat de verkeerde kant op. We gaan weer overstag, het is erg buiig, en de wind heel veranderlijk, we moeten eerst weer een paar uur langs sint maarten varen om er te komen. Na weer een overstag, gaat het echt de goede kant op. We varen de oostpunt voorbij richting Anguilla om de haven met een ruime koers te kunnen benaderen, dat lukt allemaal redelijk goed maar de wind wordt steeds minder. Op minder dan een mijl van de plek waar we willen ankeren is de wind op. We liggen te dobberen en komen geen meter meer vooruit.  Paul besluit om de Dinghy van het dek te halen om ons daarmee binnen te slepen. Snel begint hij met Lilian deze los te halen, en achter de boot te leggen. De benzine tank erin en de buitenboordmotor er achter. Net op dat moment begint het weer een beetje te waaien. Net genoeg om op een goede ankerplek te komen in Marigot Bay. Even later gaat het anker uit, en liggen we. Na vijf dagen en nachten, kunnen we met z’n allen weer gewoon de hele nacht slapen!  Maar eerst kleden we ons aan en gaan de wal op om zo snel mogelijk een landingsbiertje te drinken en heerlijk uit eten te gaan. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf.